Traducciones

Selección de poemas de Adam Górski (1976, Polonia) en traducción de Ada Trzeciakowska. EL ADIÓS Piensa: adiós. En los troncos derribados, en el hielo el silencio Comprime el aire tembloroso: un apócrifo Escrito por tus ojos POŻEGNANIE Pomyśl: pożegnanie. W ściętych pniach, mrozie cisza Ściska drżące powietrze: apokryf Spisany przez twoje oczy ACLARACIÓN Imágenes: llevamos la misma niebla en las cabezas. los mismos pesados planetas puntos que confunden el rumbo del pensamiento, que dispersan la claridad: una membrana de fuego encierra el conocimiento. Pero toquemos nuestras cabezas (toca la...

HELLO KITTY BACKPACK — Ajo, Arizona I came upon you twelve miles from the nearest paved road. Prim magenta bow above one ear unblinking face tipped up into the sun from your peppermint pink zippered pocket. Kitty, surely you must know all things in the desert fade and crack but you seem serene one paw raised, a demure shrug. It’s one-hundred-and-ten degrees today hushed but for the pulse in my ears the clink of a kicked rock. You are so petite. A change of clothes, a liter water bottle...

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΘΝΟΣ Τινάζουν τη νύχτα απ΄ τα μαλλιά τους. Τακτοποιούν τα στρωσίδια∙ μισή κουβέρτα επάνω, μισή κουβέρτα κάτω. Τώρα διπλώνουν τη στρωμνή∙ παρειές από χαρτόνια συσκευασίας. Κι΄ ύστερα αφήνουν την πλατεία∙ ξεχύνονται στους δρόμους. Νεαρές λέξεις διασκελίζοντας τις συμβάσεις του κόσμου. Και παραμάσχαλα το προσκεφάλι∙ μια αλλαξιά ηπείρους στη νάιλον σακούλα. NACIÓN GLOBAL Sacuden a la noche por el pelo. Arreglan las sábanas, mitad manta arriba, mitad manta abajo. Ahora, doblan el colchón, y cierran las lengüetas de las cajas de cartón. Luego, abandonan la plaza, se dispersan en...

ΗΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αγαπάμε αυτό που μας κάνει άντρες και γυναίκες παιδιά της ηλικίας πατέρες του εαυτού μας ένα δέντρο που φύτεψε ένας πρόγονος και το λατρέψαμε γιατί είχε μέσα του βροχή και αίμα και δίπλα σπείραμε φυτά και προσδοκίες και βάλαμε στοιχήματα με τον εαυτό μας κι ύστερα ένας άντρας χλωμός σαν άρρωστος ήλιος μας πλησιάζει κουβαλώντας στην πλάτη μια νταμιτζάνα κρασί φορώντας τα παπούτσια και τις κάλτσες του νεκρού πατέρα PRINCIPIO Y FINAL DEL AMOR amamos lo que nos hace hombres y mujeres niños...

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ Τα συναισθήματα, πέρα από το όνειρο Κλειδωμένα… Στα μονοπάτια του χρόνου, τα σύνορα, παραβιασμενα. Από την αρβύλα του πόνου πατημένα…. Από την αδικία γίνανε παλάτια γκρεμισμενα… Συννεφιασμενα βλέμματα, πνίγηκαν στα δάκρυα τους. Στου φεγγαριού την μαύρη, πλευρά εγκλωβίστηκαν τα όνειρα τους, ψάχνοντας την άσπρη μέρα. Η αλήθεια φωνάζει μπροστά τους αλλά ο φόβος διώχνει το βλέμμα πιο πέρα…. Άδικες ενοχές σπάνε τα δεσμά, τίμιες φωνές πετάνε μακριά, Πρέπει να ακουστούν. Δεν έφταιξαν πουθενά… Άθελά μας γυρίζουμε πίσω της μνήμης το βλέμμα. Στις μεγάλες νύχτες, που έπνιξαν το...

Τις είδα τις σιωπές σου.. τις είδα φυτεμένες σε γλάστρα με κόκκινα, ροζ, λευκά γεράνια.. Σ’ένα πέρασμα απ’το παράδεισο ψιθύρισα τ’όνομά σου… Μοσχομύρισαν κατακαλόκαιρο!!! VI TUS SILENCIOS plantados en una jardinera con geranios rojos, rosados y blancos… En un pasaje del cielo susurré tu nombre ¡Olían a verano! Αργά το βράδυ κοντά μεσάνυχτα, ίσως και να ξημέρωσε δε θυμάμαι… Οι στίχοι χόρευαν δαιμονισμένοι στο μυαλό μου το κλάμα δίπλα μου κι αυτό βουβό αναζητούσε μία διέξοδο… Ανασηκώθηκα λαχανιασμένη… τους κέρασα βότκα πορτοκάλι, κατέβασα ολόγιομο φεγγάρι στα πόδια τους, γονάτισα,σπάραξαν...

Β’ Α, πώς ενώνομαι γλυκά με τον ήχο του ασανσέρ να σε υποδεχτώ, πώς περνάω κρυφά πάνω από τον φράχτη των ματιών, πώς φυτεύω σκιές στους τοίχους, τρυφερά τα ερωτευμένα μέλη. Καθώς σε παίρνω θίασος μικρών πουλιών με συναντά. I. Oh, cuán dulcemente me uno al sonido del ascensor para darte la bienvenida. Me elevo por encima de la valla de ojos, planto sombras en las paredes amando con ternura al gentío. Mientras te llevo del brazo, una tropa de pájaros se encuentra conmigo. Η’ Ακούω τα κλαδιά σου...

וְהִתְפַּיְּסוּת * מִדֶּחִי אֶל דֶּחִי חֶרֶשׁ לִשְׂפָתַיִךְ לְזִכְרוֹנוֹת הוֹלְמִים בְּסֹמֶק לְחָיַיִךְ כְּמַדְרִיגָל שֶׁל גֶ’זוּאָלְדוֹ קוֹרֵעַ קוּרַיִךְ. * אַךְ בְּבֵית אִמִּי, זִכְרוֹן פָּנַיִךְ מְרוֹמֵם נַפְשִׁי, שׁוּב מִטְפַּחַת וּבְאֵר וְלַהַט הַדְּלִי. לִלְחֹם בְּלַחַשׁ אַהֲבָה שָׁב אֶל סוּפוֹתַיִךְ. * נוֹסֵךְ נֶרוּדָה עַל עוֹרֵךְ נַפְשִׁי נִשְׂרֶפֶת עַד גַּלִּים עַד מִן הַמַּסָּע שָׁבוֹת הַצִּפֳּרִים, לְבוּשָׁה תַּחֲרָה אַתְּ נִצְמֶדֶת אֶל הַקִּיר. * וְשׁוּב כֶּשֶׁף מִלִּים מֵעִיב עַל הַלֶּטֶף אַךְ קוֹלוֹ שֶׁל אִיגְלֶסְיָאס מְגַשֵּׁר בֵּינֵינוּ וּכְעָנָף נִכְסָף לְצִפּוֹר מַמְתִּין בַּמִּטָּה לְגוּפֵךְ. * בִּמְרִירוּת קָפֶה אֶל יוֹם נוֹלָד אַתְּ פּוֹעֶמֶת בְּתוֹכִי כְּאֵדִים עוֹלִים מִיָּם וְעִמָּם תְּשׁוּקַת רַקֶּפֶת....

ΣΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ Μπόλιαζε η σπίθα το προσάναμμα στις παρυφές της στάχτης. Η φλόγα ξεπετάχτηκε και φώτισε τους τοίχους. Έπινα το νέκταρ της ζωής στου ξυραφιού την κόψη. Στις λαβωμένες Κυριακές φούντωναν τα κυκλάμινα. Τι κι αν ο χρόνος με προσπερνά σαν το απόλυτο μηδέν, έζησα την Ανάσταση απ’ των κεριών τις στάλες. EN EL FIJO DE LA NAVAJA La chispa saltó del encendedor de los bordes, las cenizas Voló la llama y alumbró las paredes Bebí el néctar de la vida en el filo de la navaja...

THE APACHE AND A POET A long time ago, when the Spanish first encountered the Apache, whom they called Querechos, the Apache managed to capture five Spaniards, and they did to four of them what they always did to their enemies, and when they were about to do the same to the fifth man, their medicine man warned the Apache chief that the man they were about to execute was what the Spaniards called “poet”, which was similar to what a “medicine man” was to the Apache. It was...