ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ
Τα συναισθήματα,
πέρα από το όνειρο
Κλειδωμένα…
Στα μονοπάτια του χρόνου,
τα σύνορα, παραβιασμενα.
Από την αρβύλα του πόνου
πατημένα….
Από την αδικία γίνανε
παλάτια γκρεμισμενα…
Συννεφιασμενα βλέμματα,
πνίγηκαν στα δάκρυα τους.
Στου φεγγαριού την μαύρη, πλευρά
εγκλωβίστηκαν τα όνειρα τους,
ψάχνοντας την άσπρη μέρα.
Η αλήθεια φωνάζει μπροστά τους
αλλά ο φόβος διώχνει
το βλέμμα πιο πέρα….
Άδικες ενοχές σπάνε τα δεσμά,
τίμιες φωνές πετάνε μακριά,
Πρέπει να ακουστούν.
Δεν έφταιξαν πουθενά…
Άθελά μας γυρίζουμε πίσω
της μνήμης το βλέμμα.
Στις μεγάλες νύχτες,
που έπνιξαν το φεγγάρι και τα αστέρια…
Ξημέρωσε όμως…
Πάντα θα ξημερώνει
μια καινούρια μέρα…
NUEVO DÍA
Los sentimientos, más allá del sueño,
encerrados en los caminos del tiempo,
en las violadas fronteras…
Desde la presión en el doloroso vientre
la justicia se tornó un palacio en ruinas.
Los nublados ojos se ahogaron
en sus lágrimas. En el lado oscuro
de la luna, buscando el día blanco,
quedaron atrapados los sueños.
La verdad grita ante ellos, pero
el miedo ahuyenta las miradas…
La injusta culpa rompe los lazos,
las honestas voces se marchan volando,
-pero deben ser escuchadas-.
No tuvieron la culpa…
Por inercia, volvemos las miradas
a la memoria, en las largas noches
que ahogaron la luna y las estrellas.
Pero amanecerá…
Siempre vendrá
un nuevo día.
ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ. ΑΝΑΜΟΝΗ
Μια ματιά
που αρνείται να ξεχαστεί
Μία άνοιξη
πού καλοκαίρι δεν πρόλαβε να δει
Επιμένει.
Το φρούτο της ζωής να γλυκάνει
να ωριμάσει, να κοπεί,
αλλά δεν βοηθάει η εποχή
αρνειτε έμεινε εκεί…
Μια ματιά…
ψάχνει να με βρεί…
ένα άγγιγμα
που έγινε αποδημιτικό πουλί
χελιδόνι που είναι μακριά…
τη φωλιά του ποτέ δεν ξέχνα.
πληγωμένο είναι, χωρίς φτερά.
γιατί ο χρόνος γρήγορα περνά.
Η μνήμη έχει τα δικά της κενά
και όμως ποτέ δεν ξεχνά…
την εφηβική ματιά…
Όταν η άνοιξη γίνεται χειμώνας ξαφνικά
και καλοκαίρι δεν ακουμπά
νομίζω πως η ζωή τής χρωστά.
Η ψυχή, τα απωθημένα αναζητά
και ας ασπρίσουν τα μαλλιά…
Η ψυχή ποτέ δεν γερνά, δεν ξεχνά
ένα χάδι που έβγαλε φτερά
ένα ναι που από το βυθό. δεν
μπορεί να αναδυθεί…
ένα σώμα, που δεν ξέρει, αν ζεί…
και ένα άλλο που το θέλει πολύ,
μια τόλμη που άργησε να ρθεί
και ένα αν που επικρατεί.
⠀⠀⠀Δεν ξεχνά η ψυχή
Ήλιο βασίλεμα και… αυγή,
⠀⠀⠀μαζί στην αναμονή…
SUEÑOS EN ESPERA
Una mirada que
se niega a ser olvidada,
una primavera, ese verano que no
hubo tiempo de ver, insiste.
El fruto de la vida para endulzar,
para madurar, para ser cortado,
pero la estación revela que allí quedó
una mirada que anhela encontrarme,
una caricia que se tornó golondrina,
ave migratoria que viaja lejos…
Nunca olvidé su nido,
herido y sin alas.
Porque el tiempo pasa rápido,
la memoria tiene lagunas y, sin embargo,
nunca olvida la mirada adolescente…
Cuando la primavera, de repente,
se torna invierno y el verano no llega
y la vida te lo debe.
El alma busca lo reprimido y
deja que el cabello se torne blanco…
El alma nunca envejece, jamás olvida
una caricia alada, un sí desde lo profundo
que no logra emerger…
Un cuerpo que no sabe si vive
y otro que lo ama,
un atrevimiento que tardó en surgir,
un sí que se impone.
⠀⠀⠀El alma no olvida el sol…
Ella y el amanecer
⠀⠀⠀lo esperan juntos.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΜΗΠΩΣ ΣΕ ΧΑΝΩ…
Aυτό το χωριό
το δικό μου…
περιτριγυρισμένο από βουνά
γεμάτο βράχους και πέτρες
γεμάτα μνήμες και πόρους
με το λίγο ουρανό
με το λίγο κάκοψο* νερό
στους αιώνες ήταν πάντα
γεμάτο ανθρώπους
Σμιλέυονταν…
…και σμίλευαν τα λιθάρια
σκάβοντας τα πέτρινα ζωνάρια
Φύτευαν αμπέλια, αμυγδαλιές
έκαιγαν πουρνάρια
έφτιαχναν ασβεσταριές…
…πεζούλια στα χωράφια
Χτίζανε σπίτια και εκκλησιές
Σε αυτό το τόπο σε αυτά τα βουνά
Στο Θεολόγο σε όλα τα Ριζά
Η γλώσσα μας το όπλο μας
Η περιουσία μας ή κληρονομιά
Από τους προγόνους μας
είναι τα ελληνικά
Μέσα μας την κουβαλάμε
Το πρώτο κλάμα η πρώτη λέξη
Η ποίηση ή μουσική ή έκφραση
Το μοιρολόι και η χαρά…
Τα τραγούδια τα γλέντια
Σαν γιόρταζαν στην Παναγιά
Ερχόμενοι από όλα τα χωριά
Με την όμορφη τη φορεσιά
Τώρα…
Χαμηλώνω το βλέμμα στο άδειανό χωριό
Πότέ μου δεν το θυμάμαι πιο σιωπηλό
Αυτό που βλέπω ούτε καν να το φανταστώ
Γκρεμισμένα και κλειστά σπίτια πως να δω…
Πώς θα διαφυλάξουμε τη γεννετηρά μας
Τη γλώσσα τα ήθη και τα εθημά μας;
Πως γίνεται να αντιστρέψω αυτό που ζώ
Αλλά πώς γίνεται και να το δεχτώ;
Γράφεται… σαν το νερό κοιλάει η ιστορία
Που είναι το φράγμα ρωτώ με απορία
Γιατί πολλά φράγματα έχουν ανοίξει
Κανείς δεν τολμά ούτε να τα αγγίξει…
Στις διαστάσεις την ιστορίας…προς τα μπρός
Ακονισμένος ο ορίζοντας φένεται αιχμηρός
Γιατί στο βάθος ο τόπος συνέχεια αλλάζει
Και σαν μικρό υφαίστιο σιγά, σιγά… αδειάζει
Περήφανη οι αετοί στον ουρανό πετούν
Με θαυμασμό την Παναγιά κοιτούν…
Εκεί κοντά τα μάρμαρα λαμποκοπούν
Ναι; αυτά πάντα ελληνικά θα μιλούν…
Στιγμές απλές, χωρίς μεγαλεία
Τα βουνά, η πανσέληνος, η Παναγία
Ο ουρανός, οι αετοί, τα μνημεία.
Δεν χωράει μέσα τους η αγωνία….
Με άγγιξαν με τη λιτή ύπαρξη τους
Έζησα φτωχά, όμως όμορφα μαζί τους.
Αγνών περασμένων χρόνων ευτυχία
Υποκλίνομαι, χαίρομαι την ευκαρπία…
*σκληρό νερό που δεν βράζει το φαγητό.
TE PIERDO, PATRIA MÍA
A esta patria mía
la rodean rocosas montañas
colmadas de recursos y memorias,
con un poco de cielo,
con un poco de agua brava*.
A través de los siglos, estuvo
siempre habitada
por gentes que esculpieron, tallaron
piedras y cavaron cinturones rocosos,
por gentes que plantaron acebos,
almendros, tilos y vides.
En las terrazas de los campos,
construyeron iglesias y casas,
sí, en este lugar, en estas montañas,
en estas raíces, Theologos.
Nuestro idioma, nuestra arma, nuestra
herencia y propiedad de los griegos,
de los antepasados que llevamos dentro.
El primer grito, la primera palabra,
la poesía, la música, el arte…
El dolor y la alegría
y las canciones festivas en las
celebraciones de la Virgen María,
con personas de todos los pueblos
y sus bellos trajes.
Ahora, miro hacia el pueblo vacío,
las casas demolidas y cerradas…
Nunca estuvo tan silencioso.
¿Cómo protegeremos nuestra patria,
nuestra lengua, nuestra herencia y costumbres?
¿Cómo revierto lo ocurrido?
¿Cómo puedo, siquiera, aceptar la realidad?
Está escrito… Como el agua, la historia
se hunde. ¿Por qué hay tantas represas?
¿Por qué se han abierto tantas?
Nadie se atreve a tocarlas.
En las dimensiones de la historia, adelante,
se afila el horizonte nítido, pero, en el fondo el
lugar metamorfosea y, como un pequeño
valle, lentamente, se vacía.
Imponentes águilas vuelan
en el cielo, miran a Panagia con admiración,
los brillantes mármoles que
siempre hablarán griego.
Momentos sencillos, sin fastuosidad:
las montañas, la luna llena, la virgen María,
el cielo, los monumentos…
La ansiedad no cabe en ellos.
Viví pobre, pero bella junto a ellos,
ante su mera existencia. Me inclino ante
los pasados años, colmados de felicidad,
me regocijo en su abundancia…
*Agua difícil de hervir.
ΗΟΥΚΡΑΝΙΑ ΜΑΤΩΝΕΙ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙ ΜΟΝΗ
Αιμοβόρες απαιτήσεις
που πάνω σε γρανάζια
πολέμου ακουμπούν.
Με τη βία τη ζητάνε;
Ποιόν πονούν…
Που πατάνε.;
Αθώους ανθρώπους,
μικρά παιδιά που δεν έφταιξαν πουθενά.
Με απάνθρωπη διαταγή…
Ο θάνατος τη ζωή κυνηγά.
Τσουναμι προς το πλανήτη,
αλυσιδωτά …σκορπάει…
Αλλάζει χρώμα το χιόνι.
Μπλοκάρουν οι σκέψεις
Το χαμόγελο παγώνει.
Κλαίνε οι λέξεις.
Οι άνθρωποι πονάνε
Και τα δάκρυα μιλάνε.
Ο μαύρος καπνός τα πάντα πλακώνει,
αυτος που δεν φταίει, πληρώνει.
Ηχούν σειρήνες πολέμου,
που είχαν ξεχαστεί…
Χοχλαζει ο πόνος
προς τα πού να χυθει;
Φλέγεται η Ουκρανία, αντιστέκεται,
προσπαθεί
Η βαρβαρη επιθυμία πρέπει
να συνθλιφτει.
Γιατί στην σκακιέρα πολέμου,
δεν κερδίζει κανείς
Μπροστά στην άδικη,
απώλεια ζωής.
Μανιτάρια πολέμου,
παντού ξεφυτρώνουν.
Μεταλλικές μεταστασεις,
παντού απλώνουν.
Τις ανθρώπινες ζωές
ξεριζωνουν.
Ο χειμώνας βαρύς.
Συνεχόμενος ο θόρυβος της βροντής
Την άνοιξη και τα πουλιά,
διώχνει μακριά
την ανθρώπινη παρουσία, τη χαρά.
Τρόμαξαν τα χελιδόνια,
αλλάξανε πορεία
Ανθρώπινο ποτάμι η προσφυγιά
στην πονεμένη Ουκρανία.
Αδιάκοπα κυλάει,
η αλληλεγγύη δεν έχει σύνορα,
δεν σταματάει
Που είναι όμως η Ειρήνη
Ολος ο κόσμος ρωτάει;
Αυτός που τα όπλα παράγει
Μόνο το συμφέρον του κοιτάει…
Γιατί κανείς δεν απαντάει?
Τι μπορείς να κανείς ποιητή
για το πληγωμένο παιδί…,
που πονάει πολυ;
Τι μπορείς να κάνεις ποιητή,
για τη μάνα πού ψάχνει,
το δικό της παιδί;
Για αυτούς που θυσιάζουν τη δική τους
για να σώσουν μία άλλη ζωή;
Θεέ μου βρες μία λύση, αν μπορείς
Ελπίδας χαμόγελα μην αρνηθείς….
σε ένα σώμα που πονάει πολύ…
και αιμορραγει…να σωθεί….
Προσπαθούν γύρω γύρω όλοι,
η Ουκρανία όμως ματώνει…
και η ρίζα του κακού μεγαλώνει.
Όλοι οι πλανήτες παρακολουθούν.
Τι γίνεται στη γη;
Γιατί δεν αντιδρούν;
Πώς γίνεται κάποιοι ακόμη,
στο μεσαίωνα να ζουν;
Και άλλοι με τίμημα τη ζωή,
να πλουτίζουν κοιτούν;
Προσπαθώ να καταλάβω…πώς
Πώς είναι δυνατό;
Προσπαθώ να ελέγξω τη σκέψη
αλλά δεν μπορώ…
Νόμιζα πώς ο κόσμος,
πόλεμο δεν θα επιτρέψει…
Μα δεν ήταν εφικτό.
Ελπίζω στην άνοιξη…
στην επιστροφή των χελιδονιων
Πιστεύω στην αγάπη…
στην αλληλεγγύη των λαών…
Πιστεύω στην Ειρήνη…
που θα σώσει τον κόσμο αυτο
UCRANIA SANGRA Y EUROPA NO LA DEJARÁ SOLA
Sangrientas demandas
que descansan sobre
engranajes de guerra
¿Lo piden a la fuerza y a quién lastiman?
A gente inocente,
pequeños e inofensivos niños.
La muerte persigue a la vida por inhumana orden.
Un encadenado tsunami en el planeta se prolonga.
La nieve cambia de color,
los pensamientos se bloquean,
las sonrisas se apagan,
las palabras lloran,
las lágrimas hablan.
El negro humo lo invade todo,
los inocentes pagan.
Suenan las olvidadas sirenas de guerra…
¿Dónde verter el dolor?
Ucrania en llamas resiste, insiste,
intenta vencer la barbaridad.
(Aunque en el tablero de ajedrez
de la guerra, cuando se pierden
vidas, nadie gana).
El hongo de la guerra brota por doquier.
La metálica metástasis se prolifera.
Las vidas son arrancadas,
llevan el peso del invierno.
El ruido incesante de los truenos
aleja a la primavera y a los pájaros,
ahuyenta a la humanidad y a la alegría.
Las golondrinas se ausentaron,
fue cambiado el curso del río humano,
buscan refugio en la dolorosa Ucrania.
No hay tregua,
pero la solidaridad no tiene fronteras
¿Dónde está Irene?, todos preguntan,
mientras el vendedor de armas sólo vela por su interés
¿Por qué nadie responde?
Dime, tú, poeta,
¿qué puedes hacer por el niño herido?
¿qué, por la madre en busca de su propio hijo?
¿qué, por quienes se sacrifican para salvar vidas?
¡Que la amabilidad no se niegue
al cuerpo que sangra!
Ucrania adolece de muerte,
la raíz de la maldad crece.
Todos los planetas observan
y se preguntan, ¿qué demonios pasa?,
¿por qué no reaccionan?,
¿en qué siglo viven?
¡Por el dinero se cruzan de brazos
y la catástrofe miran!
¿Cómo es posible?
Intento acallar los pensamientos, pero no lo consigo
Pensé que el mundo no permitiría la guerra,
pero no fue posible…
Espero que, en primavera, cuando
regresen las golondrinas, todavía crea
en el amor, en la solidaridad de los pueblos
y en la paz que salvará
a la humanidad.
ΔΎΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ
Χείμαρρος συναισθημάτων
άγνωστες λέξεις,άγνωστες σκέψεις
και πράξεις σαράντα χρόνων
σαράντα φουρτουνιασμενων κυμάτων
Η ψυχή πως να αντέξει
πώς να αλλάξει διαδρομή
Το ποτάμι ζωή πιέζει αγκομαχει
κουβαλάει τα σωστά και τα λάθη μαζί
Το νερό του χρόνου
με κουβαλάει με ματώνει
Τα πάντα τα σέρνει τα αλλοιώνει
τα σίδερα σκουριάζει τα ξύλα σμιλευει
Δυνατά συναισθήματα
παλεύουν με τα κύματα
Τα αδιαβροχα παλινδρομούν
μια δεύτερη ευκαιρία ζητούν..
Καρφιτσομενα σε ολισθηρο τοπίο
αρνούντε να πουν αντίο…
Γνήσια συναισθήματα…
Σαν εγκλοβιζονται γίνονται ποιήματα..
Μη φέρνεις στην επιφάνεια το χτες…
αμυχες θα βρείς σε σώματα και ψυχές
Δεν ζούμε όλοι την εικόνα της επυθιμητης ζωής
Αρκεί να ζούμε τη μεγάλη επιθυμία της ψυχής
Χωρίς σύνορα η φαντασία και οι επυθιμιες
Δεν τάζω στον ουρανό φεγγάρια και αστερίες
Κοιτάω τον ουρανό και ας μην έχει φεγγάρι
Ένα τρυφερο συναίσθημα μοναδικό
Σιγά σιγά στην αγκαλιά του θα με πάρει
και δεν με νοιάζει αν δεν είναι το ιδανικό.
Σαν χείμαρρος ο χρόνος περνάει
δεν ρωτάει ούτε με το πόνο μετράει
Η ψυχή όμως τον έχει προδώσει
Σμιλευεται,αντέχει, αρνείται να μεγαλώσει
Σαν να ζει να μένει σε άλλη εποχή
Το πιο όμορφο τοπίο
είναι η καλή ψυχή
⠀⠀⠀Άραγε την αναγνωρίζει
Τη νιώθει κανείς;
⠀⠀⠀Άνθρωπε θυμήσου…
Να βγαίνεις στο μπαλκόνι της ψυχής σου
EL PODER DEL ALMA
Inundación de emociones,
desconocidas palabras,
extraños pensamientos,
hazañas de cuarenta años,
cuarenta olas tempestuosas.
Cómo resistir el alma, cómo cambiar de rumbo.
El río de la vida atiza las luchas,
en su cauce lleva el bien y el mal…
El agua del tiempo me arrulla y me desangra,
todo lo arrastra, el hierro altera,
oxida la madera, esculpe fuertes
emociones que luchan contra las olas.
Lo impermeable regresa, pide
una segunda oportunidad…
Atrapados en un paisaje resbaladizo,
se niega a decir adiós el amor genuino.
Como prisioneros se convierten en poemas.
No menciones el ayer,
hallarás lagunas en cuerpos y en almas.
No todos vivimos la imagen de la vida correcta,
basta vivir el gran deseo del alma.
La imaginación y la sinceridad
no tienen fronteras. Y yo tampoco.
No pongas lunas y estrellas en el cielo
y que al mirar yo el cielo, no vea luna o estrella alguna.
Sólo un tierno y único sentimiento
que me tome entre sus brazos, aunque no sea el ideal.
El tiempo pasa como un arroyo
y no indaga, no le importa el dolor, pero el alma lo traiciona,
esculpe, perdura, se niega a creer,
como si viviera en otra realidad, en otra época.
⠀⠀⠀Hermoso paisaje es el alma buena,
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀hombre recuerda,
⠀⠀⠀asomarte al balcón de tu alma.
Versión al español por: María Del Castillo Sucerquia
ELLI LAGIOU (Grecia). Nació en la provincia de Theologos y creció en el pueblo de Gianitsati en el norte de Epiro, de una belleza prístina e imponente. Se graduó de la escuela de la minoría griega y se especializó en Agricultura. Empezó a escribir poemas desde muy temprana edad, influenciada por la veta literaria que ha estado en su familia durante generaciones. Emigró, junto con el esposo, a su patria (Grecia, Patras). A la vuelta del segundo medio siglo, bajo nuevas condiciones, empezó a divulgar su poesía. Ha participado en festivales de poesía y antologías. Pronto publicará su primer poemario.
