ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟΥΣ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΕΣ.
Τα ποιήματα γράφονται στη ρωγμή του μετώπου
ανθρώπων που γεννήθηκαν λειψοί μα δεν το ξέραν
γιατί τους βρήκε η συμφορά στη μήτρα
και βάζαν τα χέρια ασπίδα
στον κύκλο που τους βάραινε το στέρνο.
Τα ποιήματα βρίσκουν μοναχά τους φαροφύλακες.
Στέκουν στα ραγισμένα δωμάτια
με τα δάχτυλα σκάφτουν τους τοίχους
τα πόδια καρφώνουν στη σχισμή του δαπέδου
και γίνονται ρίζες.
LOS POEMAS ENCUENTRAN SÓLO A LOS FAREROS
Los poemas están escritos en las grietas de las frentes
de quienes nacieron desaparecidos sin saberlo
y les sobrevino la desgracia sobre el vientre
y antepusieron sus manos como único escudo
ante el círculo que les oprimía el esternón.
Los poemas encuentran sólo a los fareros.
Se levantan en las cuarteadas habitaciones,
con los dedos escarbando las paredes,
los pies hundidos en la brecha del suelo
y se convierten en raíces.
ΓΕΝΝΑΙΟΙ Θ΄ΑΦΕΘΟΥΜΕ
Κι ο θάνατος δε θα’ χει εξουσία
Ντύλαν Τόμας
Κάποτε θα’ ρθουν της ψυχής οι φύλακες
θ’ ακουμπήσουν τα κλειδιά τους στα χέρια μας
και θα’ ναι η ομορφιά
μια άσπρη αχτίδα
με το φως ψιχάλες να αιωρείται
και τα μάτια μας να πονάνε απ’ τη λάμψη.
Θα’ μαστε παιδιά ορφανεμένα από μήτρα
με το νερό γαλήνια ν’ αναδεύεται μέσα μας
να μάς τραγουδά μαυλιστικά
τον υπόγειο σκοπό που ναρκώνει τα μέλη.
Κι εμείς γενναίοι θ’ αφεθούμε
στο τρομώδες υγρό που ταράσσει τα σπλάχνα μας.
SEREMOS VALIENTES
Y la muerte no tendrá poder.
Bob Dylan
Algún día vendrán los guardianes del alma,
pondrán sus llaves en nuestras manos
y la belleza será
un rayo blanco;
en su luz flotará el rocío
y nos herirá los ojos con su brillo.
Desde el vientre, seremos niños huérfanos.
El agua, tranquila, se agitará en el interior nuestro
y nos cantará la melodía
subterránea que adormece cada miembro.
Y, los valientes, nos dejaremos llevar
por el terrible líquido que nos agita las entrañas.
ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑ
Ι.
ΚΡΗΣ
στα δυο παιδιά μου
Το μέλι που στάζουν τα μάτια του σκυλιού σου
σαν σου προτάσσει τη μουσούδα να μυρίσει
τ’ ανθρώπινά σου δάκρυα
που ασάλευτα στοχεύουν στο κενό
έχει κάτι από την άχνη της αλμύρας.
Το γεύεσαι με τα μάτια.
Αλυχτά μέσα σου το βάθος της πέτρας
τις φλέβες που ισιώνουν τον καιρό που χάνεται
στο άπειρο χώμα.
Κι όταν σταθεί αντίκρυ
ανάσα που διψά την άκρη του νήματος
και το τρίχωμά του ισιώσει στα δειλά χέρια σου
τα γεμάτα κόμπους από ματαιωμένα χάδια
και λόγια που μείναν καρφί στον τράχηλο
που σέρναν πίσω τους το άσπρο του ματιού
και το ντύναν τη δίψα της τέφρας
Εσύ να ισιώσεις τη θάλασσα.
Μη φοβηθείς να τρυγήσεις το αλάτι.
ΙΙ.
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΜΟΥ
Ονειρεύτηκα τον θάνατο του σκύλου μου
μ’ αυτό το ανάλαφρο αιώρημα
που νιώθεις πως τίποτα δεν είναι δικό σου
είδα τα μάτια του κλειστά
άγγιξα το δέρμα του πόνου
κι έπειτα
λαχτάρησα βαθιά
ν’ αναστηθεί
τον έβαλα σε χάρτινο κουτί
έκλεισα τα βλέφαρα
και είδα τη λευκή μουσούδα του να ξετρυπώνει μάγια
στα έκπληκτα μάτια που λαχταρούσαν
ποτέ να μην ξυπνήσουν
και να δουν
ότι μονάχα στα όνειρα μπορείς
να δεις τον σκύλο σου
από νεκρό
να ανασαίνει.
ΙΙΙ.
ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΟΥΝ
Δεν μπορεί
θα υπάρχει ένα μέρος που πηγαίνουν τα σκυλιά όταν πεθάνουν.
Ν’ ακουμπούν τις υγρές τους μύτες μ’ εμπιστοσύνη.
Στη φλέβα του ματιού τους
ξανθό νερό
καστανό μέλι.
Δεν μπορεί
θα υπάρχει ένα κίτρινο λιβάδι
γι αυτό το πλάσμα
που γεννήθηκε για ν’ αγαπά
και δεν έχει άλλη γλώσσα
πέρα απ’ αυτά τα λοξά μάτια
και δεν έχει άλλη αγκαλιά
πέρα από τις πατούσες του στο στέρνο σου
και τη ζεστή του γλώσσα
να σε γλείφει
μ’ αυτό το δόσιμο που έχουν μονάχα τ’ ανυπεράσπιστα
μ’ αυτό το δόσιμο που μόνο τ’ ανυπεράσπιστα ξέρουν.
Δεν μπορεί
θα υπάρχει ένα μέρος
γι’ αυτά τα πλάσματα που δεν ήταν του κόσμου ετούτου.
TRILOGÍA PARA LOS INDEFENSOS
I.
CRETENSE
A mis dos hijos
La miel que gotea de los ojos de tu perro
y precede al hocico que huele
tus lágrimas humanas
lanzándose, implacables, al vacío
contiene un poco de sal.
Con los ojos la saboreas
y se despliega en ti la profundidad de la piedra
las venas que enderezan el tiempo
extraviado en el suelo infinito.
Y cuando se yergue
el aliento que ansía el final del hilo
y su pelo se desdobla en tus manos tímidas
con nudos llenos de caricias fallidas
y palabras que se clavaron en el cuello
y que arrastraban tras de sí la blancura de los ojos
revestidos por la sed de la ceniza:
Tú endereza el mar.
No temas cosechar la sal.
II.
SOÑÉ CON LA MUERTE DE MI PERRO
Soñé con la muerte de mi perro
con ese ligero columpio que se siente
como si nada fuera tuyo.
Vi sus ojos cerrados
toqué la piel del dolor
y anhelé con intensidad
que resucitara.
Lo puse en una caja de cartón
cerré mis párpados
y vi su pálido hocico escupirme
magia en los ojos
mientras ansiaba no despertar jamás
Quedarme a ver
en los sueños
a mi perro muerto
respirar.
III.
UN LUGAR AL QUE VAYAN LOS PERROS CUANDO MUERAN
No puede
haber un lugar al que vayan los perros cuando mueran,
uno donde tocar sus húmedas narices con confianza.
En la vena de sus ojos
agua rubia
miel castaña.
No puede haber
un prado amarillo
para esta criatura
que nació para amar
y que no tiene idioma
además de sus ojos rasgados
y no tiene abrazo
más allá sus patas en tu pecho
y una lengua tibia
para lamerte
con esa entrega que sólo tienen los indefensos
con esa generosidad que sólo los indefensos conocen.
No puede
haber un lugar
para criaturas que no fueron de este mundo.
Versión al español: María Del Castillo Sucerquia
IRENE PARADEISANOU (Rétino, Creta, 1972). Estudió Filología Clásica en la Escuela Filosófica de Atenas y trabaja en Educación Pública en Heraklion, Creta. Sus poemarios Pobreza retórica (2013), Los ojos de cristal del pez (2016), En la vena de la piedra (2018) y Las palmas de los niños (2021) fueron publicados por Bacchikon ediciones.
