ΠΑΡΑΤΖΙΕΛΙΕΣ
Έν έσιει γνώσιν ο τζιαιρός
πότε εννά αστράψει
Ο νους να έσιει το γλεπιόν
με λόον καρκιές μεν κάψει
Άμαν ηβρέσιει ο ουρανός
ένι για το καλόν μας
Μα άμαν ο λόος εν πικρός
κρούζει το ριζικόν μας
Άδρωπε βάλε λοϊκόν
τον νουν σου να τον έσιεις
Ο ουρανός ρίφκει στραπές
εσούνι μεν τον ρέσσεις
Τα όμορφα τζιαι τα καλά
μάθε να τα παινέφκεις
Θώρε πως τζι ο ουρανός
στην σιέπην του ούλλα έσιει
LECCIONES
Como al precipitarse un rayo
por chupar bombones de bribones cadáveres
la mente se quemará
Si el cielo se cae
es por nuestro bien
Cuando la pérdida
en su amargura
golpee nuestra raíz
hombre, tranquilízate
el cielo te envía su llamado:
aprende a glorificar lo bello y lo terrible
Mira cómo brota el cielo en las mejillas
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ
Τα δάκρυα που έχυσα
μάζεψα νύκτας τον γυαλό
Να πλύνω τις πληγές σου
που τόσο σ’ αγαπώ
Αγάπη θα φορέσω
το φωτοστέφανο
Εσύ να ταξιδέψεις
ψηλά στον ουρανό
Λουλούδια θα στολίσω
αυτά που αγαπάς
Για να αποχαιρετήσω
θλίψεις μην κρατάς
EL ÚLTIMO VIAJE
Las lágrimas que derramé
las recogí en el vaso de la noche
Lavaré tus heridas
que tanto amo
Me pondré la aureola
con que viajas alto
por los cielos
Las flores ataviarán
a los que amas
Para decir adiós
no resistas el dolor
ΈΝΑΣ ΔΡΌΜΟΣ Η ΖΩΉ ΜΑΣ
Κι αν τύχει κι είναι φωτεινός
χαρά που ‘χει το φως του
Κι αν τύχει κι είναι σκοτεινός
τη θλίψη έχει εμπρός του
Κι αν τύχει δρόμος όμορφος
ποτέ του δεν γερνάει
Κι αν τύχει κι είναι δύσκολος
τ’ άσπρα νωρίς φοράει
Πρέπει να παίρνει τη ζωή
κανείς όπως κι αν πάει
Γιατί φεύγει και χάνεται
και πίσω δεν γυρνάει
NUESTRA VIDA ES UN CAMINO
Y si pasas y brilla
es tu alegría que viaja con la luz
Y si pasas y está oscuro
es la tristeza que te ciega
Y si el camino es bello
nunca envejeces
Y si es difícil pronto
te vistes de blanco
Hay que tomar
la vida tal como es
porque se va y
se pierde y no vuelve
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ…
Δεν έχω κλειδιά
ν’ ανοίγω πόρτες
μα με πνεύμα μονάχα
ανοίγονται καμαρόπορτες
LLAVE MAESTRA
Νo tengo llaves
para abrir las cuadradas puertas
sólo un espíritu que
abre las arqueadas
ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ
Φτιάχνετε γόρδιους δεσμούς
και μας λέτε λύστε τους
Σκάβετε λάκκους
και μας λέτε κλείστε τους
Βάφετε γκρίζους ορίζοντες
και μας λέτε χρυσώστε τους
Σφραγίζετε πόρτες
και μας λέτε φτιάξτε εξαερισμούς
Κλείνετε δρόμους
και μας συστήνετε
τα κακοτράχαλα μονοπάτια
Κι όμως έχετε μάθει προ πολλού
να ανοίγετε παράθυρα…
Αυτοί είστε…
Εσείς και οι όμοιοι σας…
TIRANOS
Haces nudos gordianos
y nos dices que los desatemos
Anda y cava hoyos
y dinos que los cerremos
Pintas horizontes grises
y nos dices que los coloreemos
Sellas puertas y nos dices
que abramos paso al viento
Cierras carreteras y
nos sugieres los caminos accidentados
Y, sin embargo, hace mucho tiempo
que aprendiste a abrir ventanas…
Así son ustedes…
Tú y tus camaradas.
Versión al español: María Del Castillo Sucerquia
KATERINA CONSTANTINOU MATSIOU (Sotira, Famagusta, Chipre) Poeta y filóloga griega. Licenciada del programa de Estudios en Cultura Griega de la Universidad de Chipre. Maestría en Enseñanza de Idiomas en el Departamento de Educación de la Universidad de Chipre. Diplomado en Estudios Secretariales y una Trabaja en el Ministerio de Educación y Cultura como curadora en una Escuela Nocturna. Sus poemas han sido publicados en revistas literarias y antologías editadas en Chipre y Grecia. Ganadora de varios concursos en su país.
