Τις είδα τις σιωπές σου..
τις είδα φυτεμένες σε γλάστρα με κόκκινα, ροζ, λευκά γεράνια..
Σ’ένα πέρασμα απ’το παράδεισο
ψιθύρισα τ’όνομά σου…
Μοσχομύρισαν κατακαλόκαιρο!!!
VI TUS SILENCIOS
plantados en una jardinera
con geranios rojos, rosados y blancos…
En un pasaje del cielo
susurré tu nombre
¡Olían a verano!
Αργά το βράδυ
κοντά μεσάνυχτα,
ίσως και να ξημέρωσε δε θυμάμαι…
Οι στίχοι χόρευαν
δαιμονισμένοι στο μυαλό μου
το κλάμα δίπλα μου κι αυτό βουβό
αναζητούσε μία διέξοδο…
Ανασηκώθηκα λαχανιασμένη…
τους κέρασα βότκα πορτοκάλι,
κατέβασα ολόγιομο φεγγάρι στα πόδια τους,
γονάτισα,σπάραξαν οι λέξεις,
ο ήχος της σιωπής…
ο πόνος της ψυχής…
Πρέπει…
Ναι πρέπει.
κι οι πιο ευαίσθητες χορδές σου να
δακρύσουν για να γραφτεί η ποίηση…
Δε γίνεται αλλιώς…
AL ANOCHECER
cerca de la medianoche
o, tal vez, al amanecer, no recuerdo…
Las palabras bailaban embrujadas
en mi mente, el llanto me atenazaba
como una muda, buscaba la salida
Me levanté sin aliento…
Las invité a un vodka con naranja
envié una luna llena a sus pies
me arrodillé y las palabras se doblegaron
En el sonido del silencio
el dolor del alma debe sí
no hay otra manera
rasgar tus hilos más sensibles
para escribir la poesía
Χρειάζομαι,
ένα συννεφιασμένο ουρανό
να ρίχνω κάπου κάπου
λίγη αμίλητη βροχή
σε μοσχομυριστό θυμάρι…
Χρειάζομαι,
ένα μακρινό ερημοκλήσι
να στοιχειώνω με πέλματα προσευχής
γλυκά μικρά αγκάθια της ψυχής μου,
λευκά ψιθυρίσματα σε στεγνό χώμα…
Χρειάζομαι την ανάσα Σου…
Εσένα!!!!
NECESITO UN CIELO NUBLADO PARA ROCIAR
el almizclado tomillo de algún campo
necesito una capilla del desierto
para recorrer, en oración, mi alma
los rastros de sus pequeñas y dulces espinas
necesito blancos susurros
sobre el suelo seco, necesito tu aliento
¡Ven!
Δε φοβήθηκα ποτέ
την αργυρόφυλλη ματιά
που με προσπέρασε δήθεν τυχαία..
Ένιωθα πάντα
τη γαλήνη της στιγμής,
μια καλά κρυμένη
μυστική κρυψώνα
στη μέση του δάσους…
Ακατοίκητη η ψυχή
πουλιά δίχως φτερά
χωρίς πετάγματα στο φως…
Τι κρίμα που πέθανε ο Άνθρωπος
τι κρίμα που σιώπησε η Ζωή!
Ευαίσθητη η ποίηση απόψε,
βαριά ανασαίνει!
NUNCA TEMÍ A LA PLATEADA MIRADA
que me cubrió por accidente…
Me colmaba la paz del presente
un escondite secreto en el medio del bosque
los pájaros de la deshabitada alma
sin alas y sin luz
Qué pena que el hombre muriera
que pena que la vida callara
La poesía araña esta noche
¡la respiración se torna pesada!
Ήταν η αγάπη
Μού’παν να μετρήσω
αγγέλων σιωπές
και να που μέτρησα
ψυχές σε σκαλοπάτια…
μού’παν να γκρεμίσω
ζόρια κι αντοχές
και γω αγκάλιασα
στιγμές με χτυποκάρδια…
Ήταν η αγάπη
αφέντρα της καρδιάς
έρωτας χτισμένος
σε δυο μάτια
ήταν η αγάπη
δοσμένη με φιλιά
βασίλισσα
σε ουρανού
τα κάστρα!
Μού’πανε να κρύψω
τον ήλιο να μη βγει
να σβήσω κάθε ίχνος
μην κι αφήσει..
μού’παν να χαράξω
κόκκινη γραμμή
σγουρά μαλλιά
σ’αγέρι να ξελύσω…
Ήταν η αγάπη
αφέντρα της καρδιάς
έρωτας χτισμένος
σε δύο μάτια
ήταν η αγάπη
δοσμένη με φιλιά
βασίλισσα
σε ουρανού τα κάστρα!
ERA AMOR
Hacía cuenta de los
silencios de los ángeles
pero, aquí, contaba las
almas sobre los pasos
Tuve que romper
la fuerza y la resistencia
y abrazar el presente
con el corazón latente…
Era amor, y se apoderó del corazón
un amor edificado en dos ojos
amor dado a besos, una reina
en los castillos del cielo
Tuve que esconder el sol
para que no saliera
borrar todo rastro y
dibujar una línea roja
desenredar el pelo rizado
que serpenteaba con el viento
Era amor, y se apoderó del corazón
un amor edificado en dos ojos
amor dado a besos, una reina
en los castillos del cielo
Versión al español: María Del Castillo Sucerquia
ANTIGONI ILIA (Chipre, Grecia) Poeta y chef. Terminó sus estudios secundarios y estudió artes culinarias (A.X.I.K.). Completó sus estudios en Hagiografía. Algunas de sus obras están en iglesias de Chipre y Grecia. Lo que más le apasiona es la poesía. Sus primeros poemas fueron inspirados por el hermoso pueblo de montaña de su madre Alona. Ha participado en antologías poéticas y en recitales. Ama la naturaleza y el arte.
