María Del Castillo Sucerquia

TRASH AND TREASURE When I was kid there were large fires in front yards with junk cars, broken refrigerators and rusty tractor parts women that were not pretty and fat in dingy dresses ‘n mussed up hair walked into the yard carrying trash to dump piles by men with poking sticks yelling “git!” at kids zooming in to steal a prize anything they could find that’d be held up high and claimed as “Mine!” To Throw in the Fire I wanted to play there where fire wasn’t dangerous But...

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟΥΣ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΕΣ. Τα ποιήματα γράφονται στη ρωγμή του μετώπου ανθρώπων που γεννήθηκαν λειψοί μα δεν το ξέραν γιατί τους βρήκε η συμφορά στη μήτρα και βάζαν τα χέρια ασπίδα στον κύκλο που τους βάραινε το στέρνο. Τα ποιήματα βρίσκουν μοναχά τους φαροφύλακες. Στέκουν στα ραγισμένα δωμάτια με τα δάχτυλα σκάφτουν τους τοίχους τα πόδια καρφώνουν στη σχισμή του δαπέδου και γίνονται ρίζες. LOS POEMAS ENCUENTRAN SÓLO A LOS FAREROS Los poemas están escritos en las grietas de las frentes de quienes nacieron desaparecidos sin saberlo...

Tenemos el honor de compartir los 10 poemas ganadores del I Concurso de Poesía Día Internacional de la Paz (I International Day of Peace Poetry Contest, 2022), en su versión original y traducidos al español por María Del Castillo Sucerquia. Ganadores Lidia Chiarelli – Italia Christos Dikbasanis- Grecia Giuseppe Iannarelli – Italia Ewith Bahar – Indonesia Magdalena Kapuścińska – Polonia Roberto Marzano – Italia Miroslava Panayotova – Bulgaria Maria Errico – Italia Ioana R. Dumitru – Rumanía Miltiadis Dovas – Grecia Poemas y reseñas de los autores Lidia Chiarelli....

ΗΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αγαπάμε αυτό που μας κάνει άντρες και γυναίκες παιδιά της ηλικίας πατέρες του εαυτού μας ένα δέντρο που φύτεψε ένας πρόγονος και το λατρέψαμε γιατί είχε μέσα του βροχή και αίμα και δίπλα σπείραμε φυτά και προσδοκίες και βάλαμε στοιχήματα με τον εαυτό μας κι ύστερα ένας άντρας χλωμός σαν άρρωστος ήλιος μας πλησιάζει κουβαλώντας στην πλάτη μια νταμιτζάνα κρασί φορώντας τα παπούτσια και τις κάλτσες του νεκρού πατέρα PRINCIPIO Y FINAL DEL AMOR amamos lo que nos hace hombres y mujeres niños...

Β’ Α, πώς ενώνομαι γλυκά με τον ήχο του ασανσέρ να σε υποδεχτώ, πώς περνάω κρυφά πάνω από τον φράχτη των ματιών, πώς φυτεύω σκιές στους τοίχους, τρυφερά τα ερωτευμένα μέλη. Καθώς σε παίρνω θίασος μικρών πουλιών με συναντά. I. Oh, cuán dulcemente me uno al sonido del ascensor para darte la bienvenida. Me elevo por encima de la valla de ojos, planto sombras en las paredes amando con ternura al gentío. Mientras te llevo del brazo, una tropa de pájaros se encuentra conmigo. Η’ Ακούω τα κλαδιά σου...

ΣΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ Μπόλιαζε η σπίθα το προσάναμμα στις παρυφές της στάχτης. Η φλόγα ξεπετάχτηκε και φώτισε τους τοίχους. Έπινα το νέκταρ της ζωής στου ξυραφιού την κόψη. Στις λαβωμένες Κυριακές φούντωναν τα κυκλάμινα. Τι κι αν ο χρόνος με προσπερνά σαν το απόλυτο μηδέν, έζησα την Ανάσταση απ’ των κεριών τις στάλες. EN EL FIJO DE LA NAVAJA La chispa saltó del encendedor de los bordes, las cenizas Voló la llama y alumbró las paredes Bebí el néctar de la vida en el filo de la navaja...

ΙΘΆΚΕΣ Θέλω να ζήσω μοναχός Τη σύνταξη αν πάρω Να’μαι στο δάσος κυνηγός Να μη φοβάμαι χάρο. Σε ένα γραίκι πέτρινο Τριγύρω μου αγρίμια Και για τροφή μου κάστανα Μανιτάρια και βελανίδια. Να ημερέψω τα θεριά Τσακάλια και αρκούδες Να μου κρατάνε συντροφιά Λαγοί και αλεπούδες. Μέσα στο κρύο στο χιονιά Να πίνω το καφεδάκι μου Με όλα της φύσης τα στοιχειά Έτσι θέλω την Ιθάκη μου. ÍTACA quiero vivir como un monje si consigo la pensión ser un agricultor en el bosque no temer a la alegría vivir...