Nikos Lazaris

Β’ Α, πώς ενώνομαι γλυκά με τον ήχο του ασανσέρ να σε υποδεχτώ, πώς περνάω κρυφά πάνω από τον φράχτη των ματιών, πώς φυτεύω σκιές στους τοίχους, τρυφερά τα ερωτευμένα μέλη. Καθώς σε παίρνω θίασος μικρών πουλιών με συναντά. I. Oh, cuán dulcemente me uno al sonido del ascensor para darte la bienvenida. Me elevo por encima de la valla de ojos, planto sombras en las paredes amando con ternura al gentío. Mientras te llevo del brazo, una tropa de pájaros se encuentra conmigo. Η’ Ακούω τα κλαδιά σου...