Poesía internacional

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ Τα συναισθήματα, πέρα από το όνειρο Κλειδωμένα… Στα μονοπάτια του χρόνου, τα σύνορα, παραβιασμενα. Από την αρβύλα του πόνου πατημένα…. Από την αδικία γίνανε παλάτια γκρεμισμενα… Συννεφιασμενα βλέμματα, πνίγηκαν στα δάκρυα τους. Στου φεγγαριού την μαύρη, πλευρά εγκλωβίστηκαν τα όνειρα τους, ψάχνοντας την άσπρη μέρα. Η αλήθεια φωνάζει μπροστά τους αλλά ο φόβος διώχνει το βλέμμα πιο πέρα…. Άδικες ενοχές σπάνε τα δεσμά, τίμιες φωνές πετάνε μακριά, Πρέπει να ακουστούν. Δεν έφταιξαν πουθενά… Άθελά μας γυρίζουμε πίσω της μνήμης το βλέμμα. Στις μεγάλες νύχτες, που έπνιξαν το...

ΣΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ Μπόλιαζε η σπίθα το προσάναμμα στις παρυφές της στάχτης. Η φλόγα ξεπετάχτηκε και φώτισε τους τοίχους. Έπινα το νέκταρ της ζωής στου ξυραφιού την κόψη. Στις λαβωμένες Κυριακές φούντωναν τα κυκλάμινα. Τι κι αν ο χρόνος με προσπερνά σαν το απόλυτο μηδέν, έζησα την Ανάσταση απ’ των κεριών τις στάλες. EN EL FIJO DE LA NAVAJA La chispa saltó del encendedor de los bordes, las cenizas Voló la llama y alumbró las paredes Bebí el néctar de la vida en el filo de la navaja...